نازنینم چگونه است حالت ؟
نگرانم برای احوالت
چه زمان بدی شده اکنون
مثل باری به شانه اموالت
واقعاً غیر مهربانی نیست
همدم لحظه های بدحالت
عشق اگر رفته باشد از هستی
رفته برباد کلّ آمالت
نگرانم برای تو دائم
نگران صفا و جنجالت
دوست دارم که کوچکی بکنم
تو جلو بوده من به دنبالت
با همه پستی و بلندی ها
عاشقم من به قیل پر قالت .
تمامِ وزن عالم روی شانه دارم و راهی ،
شَوَم از شهر خود ، شاید که از دل برکشم آهی
کنون شعر دیارم مانده در غربت و مهجور است
هرآنکس شاعری داند و باشد در سخن ، داهی
رفیقان نارفیقان بوده در دل آتشی برپاست
نبودم ارزشی یا اعتباری ، قدرِ یک کاهی
تعارف بود از رندان و از من ، مهرورزیدن
زمانی یافتم خود را که بودم در تهِ چاهی
ستون پنجم دشمن میان لشکر من بود
کجا یک ذرّه قدرت بهر تصمیمی و همراهی؟
بخودخواهی نهاده دست در دستان که آب و رو
به یغما برده و خندیده در خلوت به گهگاهی
شدم بازیچه ی یک لشکر از سرباز ورزیده
رَوَم از کشورم تبعید ،نباشم شاهِ خودخواهی
دگر کافیست شِکوِه،میشوم راهی که شاید هم
کنم در گوشه ی خود با قلم از شعر خونخواهی .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر