سالها من ره میخانه به پنهان رفتم
رو به آزادی خود از دل زندان رفتم
بوده ای در سفر دور و درازم با من
در ره عشق تو من با دل و با جان رفتم
یک نگه بر من شوریده بیفکن ای عشق
با خیال تو به بیغوله ی رندان رفتم
هرکجا رفته ام و پرت شدم باکی نیست
که چرا خسته و ناپخته ، پریشان رفتم
تمامِ وزن عالم روی شانه دارم و راهی ،
شَوَم از شهر خود ، شاید که از دل برکشم آهی
کنون شعر دیارم مانده در غربت و مهجور است
هرآنکس شاعری داند و باشد در سخن ، داهی
رفیقان نارفیقان بوده در دل آتشی برپاست
نبودم ارزشی یا اعتباری ، قدرِ یک کاهی
تعارف بود از رندان و از من ، مهرورزیدن
زمانی یافتم خود را که بودم در تهِ چاهی
ستون پنجم دشمن میان لشکر من بود
کجا یک ذرّه قدرت بهر تصمیمی و همراهی؟
بخودخواهی نهاده دست در دستان که آب و رو
به یغما برده و خندیده در خلوت به گهگاهی
شدم بازیچه ی یک لشکر از سرباز ورزیده
رَوَم از کشورم تبعید ،نباشم شاهِ خودخواهی
دگر کافیست شِکوِه،میشوم راهی که شاید هم
کنم در گوشه ی خود با قلم از شعر خونخواهی .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر