آشفته ام ،آشفته ام ،آشفته ترینم
در قلبِ غمِ دلشدگان مثلِ نگینم
مپیچم و میسوزم و حسرت شده کارم
در حیرتِ از آدمِ سلطانِ زمینم

شد منا سرزمین بحرانها

درک کردید حاجیان عرفات

      مشعر از عطرتان مصفّا شد

               عرش عالم برای بردنتان

                          ظاهراً در منا مهیّا شد

شد چهل سال فاصله از نو

              در منا اتّفاقِ بد افتاد

                   رازِ اعداد را نمیدانم

                    هست پیچیده حکمتِ استاد

آتش افتاد بار قبل آنجا

    سوختند عاشقان بسیاری

      باز تکرار شد پس از چل سال

                مرگ مهمان و رنگ بیعاری

ای خدا ، دردِ سینه بسیار است

         راضی هستیم بر مشیّت تو

         شاهدی خود وَ دیده ای با چشم

                        بیخبر ما همه زِ نیّت تو

می رود پشت سر زمان ، امّا

            اتّفاقات می رسد از راه

                 مطمئنّم که حکمتی دارد

                        هر وقوعِ حوادثِ ناگاه

شد منا سرزمین بحران ها

        کرد شیطان درونِ آن لانه

               رفتم و دیده ام به چشمانم

                      هست آنجا برای او خانه

شد چهل سال ساعتِ دوری

          کارزارِ بزرگ برپا شد

         مادری که در آن بیابان رفت

                         یادِ او باز وِردِ لبها شد

در زمانِ نظامِ شاهی بود

      حالی از ما کسی نپرسیده

          خبر آورده اند فقط ، اینکه

                      مادری گم شدو نشد دیده

چشمهامان هنوز در راهست

        سوختند از فراق ، فرزندان

        در طوافی که داشت او در حج

                 با صفا سعی کرده بود ایشان

وصلت یار سخت و طاقت سوز

        از برایش هزینه بسیار است

                سوختن با هزار رنجِ دگر

                قیمتِ کوچکِ چنین کار است

پرکشیدید حاجیان ، تبریک

      روحتان را به کبریا بردید

            همه با حرف از خدا گفتیم

                وَ شما جلوه اش به جان دیدید

احمدیزدانی

برگرفته از وبلاگ kootevall.blog.ir خودم Ahmad yazdany

طنز کوتوال

گاو دارم ، پلنـــــگ هـــم ایضاً

شوخ هستم و شنگ هــم ایضاً

از همــــه داشتن و دارم هـــــا

یک کمـی هم ملنگ هم ، ایضاً


حــــرف میزد و راه میرفت او

تخته گاز سوی چاه میرفت او

چند نفــر پشت سر هوایش را

داشته ، بی هــــوا میرفـــت او


زنِ همسایه آمــــــد از راهـــی

سَـرو قــــدّو بلنـــــــدبالائـــــی

گفــــت آقــــا بمـــن بگو قیمت

تا بسنجــــــم بـه آن تـوانائـــی


گفـــت چوبدار که ، قابلی ناره

گــــرچــــه کارم کســادِ وَ زاره

از بـرای گـــــروه زیبــــــایـان

کی سخن یا که حرف پول آره؟


هرچه زن گفت او جوابش داد

با زبان بدش عــــــذابـــش داد

ناگهان آن میانه شوهـــــرِ زن

با کتک فاکتورو حســابش داد


شد در آنجـا میــانشان دعـــوا

با کتــــک کـــــاری زیــادی تـا

با خبر شــد کلانتـــــری آقـــــا

برد زنــدان تمـــــام آنهــــــا را
احمد
کوتوال خندان

سکته

نازنین ،  پشت چــراغ قـــرمز و با فاصله

دیدمــــــت ، با رفتنت کُلِّ خیابان بسته شد

از پلیس چـــــارراه دلبردی و از عـــابران

در صفِ تاکسی نگاهِ مردم از تو خسته شد

یک مدیرو چار مامورو دو تا بقّال شهـــــر

سهمشان از دیدنِ رویِ قشنگت سکته شــد

بس کن و دیگر نیا تویِ خیابونهای شهـــر

چشم مردم چارتا از پسته ی در بسته شـــد
کوتوال خندان

بخندیم

بست لبخنــد تو مسیر مرا

شده مفتونِ این سگِ زیبا

راهیــم رو بسوی دیدارت

بگذارند اگر مـــــرا سگها
کوتوال خندان

جوانی

دوستانی دلخوش و راهی خراب

فارغ از سرما و سوز آفتاب

بیخیال از دردو داغِ مردمان

شادمان و بیغم و رو به سراب

نشئه و بیدردو سرتاپا گناه

بوده از فرط گناه بیراه ، راه

بی غمانِ بی غمانِ بی غمان

غرقِ گمراهی ،بظاهر سر به راه

پول چون کاغذ بدونِ هربها

خرجها بیهوده بود و بی هوا

از پدرها ما گریزان بوده ایم

مادران دلخوش و پشتیبانِ ما

اندک اندک نوجوانی شد تمام

شخصیّت تثبیت شد در ننگ و نام

شسته دست از دفترو درس و کتاب

مانده هر آغاز از ما ناتمام

باجوانی واردِ عالم شدیم

یک به یک افتاده از ما ،کم شدیم

هر سقوطی از گناه آغاز شد

بر ضمیر زندگی ماتم شدیم

انقلاب آمد به ما خدمت نمود

راه را روشن و با حکمت نمود

دسته ای از او جدا ، کرده سقوط

مرگ عرض اندام با قدرت نمود

من ولی دارم حکایت بیشتر

دستِ حقِّ او به من زد نیشتر

نورِ او تابید بر جان و دلم

فارغ از غیرو به او من خویش تر

بین راه افتاد چون بارِ کَجَم

شد رها روحم و دنیایِ لَجَم

هستیم شد غرقِ نورِ ماهتاب

داد خالق نوش از جامِ حَجَم

رفته بوئیدم گلاب کعبه را

خوردم از زمزم من آبِ توبه را

جسم و جانم پاک شد از لطف او

حس نمودم آفتاب توبه را

در به پاکی ها گشودم روزو شب

کسبِ پاکیزه نمودم روزو شب

خورده فرزندانِ من رزقِ حلال

خالقِ خود را ستودم روزو شب

حالیه در گوشه ای آرام ، من

سربه زیرو بنده هستم ، رام من

می نویسم خاطراتِ رفته را

مست از جامِ قلم شد کامِ من

احمدیزدانی

برگرفته از وبلاگ kootevall.blog.ir خودم Ahmad yazdany

احمدیزدانی @ahmad_yazdany Instagram photos | Websta

احمدیزدانی @ahmad_yazdany Instagram photos | Websta

احمدیزدانی @ahmad_yazdany Instagram photos | Websta

احمدیزدانی @ahmad_yazdany Instagram photos | Websta

شعر مولانا جلال الدين بلخى "اى با من و پنهان چو دل"

عشق است

از دوزخیان اســت و امیـــدش عشــــق است

الحق که امیــــد او امیـــد است ،عشــق است

عــــاشق همــــه جا در آتش اســـت و کارش

رفتن به سوپریارو   خرید است ،عشق است

دادو بیداد عشق

غمگیــنِ زمـانه را دل شاد از توست

زندانــیِ در جهنّــــم آزاد از توســـت

هستی تو دلیــــل اتّفــــاقــــاتِ بزرگ

ای عشق ، تمام دادو بیداد از توست

کوچکم

گرچه سنّم هست بالا کـــوچکی چــــون کودکــــم

خــــاک پای دوستـــــانــم از بزرگ و کـوچکــــم

مهرتان شیرین ، سرم بر هفت گنبد خورده است

دلخوشــــــم ، انگار مـــــادر داد دستم توتکــــــم
احمدیزدانی

مانع موفقیت

بزرگترین مانع موفقیت ، ترس از شکست است.

ْThe greatest barrier to success is the fear of failure.

احمدیزدانی
Ahmad yazdany
ahmad.yazdani13@gmail.com
http://www.deemeh.blogfa.com

چون چشمۀ پاک وجاری کوهستان

چون چشمۀ پاک و جاریِ کوهستان

راهی شده در دشت برایِ دلِ رود

از خرقۀ نفس شد تهی دنیایش

فارغ شده از عوالِمِ بودو نبود

جان لاله ،ولی به چهره آرام و صبور

حرف و سخنی بدون هر خار سرود

فرمود خدایِ شعر جشن است همه جا

خواهم که کنم با غزلش کشف و شهود

تبریک تولّد از برایش چه کم است

از اوست به ذاتِ هرغزل سِرّ وجود

firouzkooh.blogsky.com

فاصله ها ، حضرت آئینه ها
بغض رقیان من و کینه ها

خاطره ها و غم تو ماندنیست
چوب جدائی تو سوزاندنیست

عشق تو ورد شب و روزم شده
باعث حیرانی و سوزم شده

داغ غمت در دل من پرده در
پرده ی آخر همه خون جگر

منتظر روشنی خانه ام
از غم دوری تو دیوانه ام
احمدیزدانی
http://www.deemeh.blogfa.com

خنده دار است کارو بار جهان

مثنوی :

خنده داراست کارو بار جهان

خنده داراست کارو بار جهان

                   خنده کردم من از حکایت آن

خنده گفتم شنیده ای خنده

                   تو نخوان خنده ،هست تلخنده

مرد دلقک که خنده می آورد

                  خنده اش مرده زنده می آورد

کارو بارِ خودش حسابی بد

                   وضع و حالش ز بیحسابی بد

با خودش بود گریه ها میکرد

                       زندگی مینمود او را سرد

داشت در خانه همسرو فرزند

               هر دو ناراضی ،هردو ناخرسند

خود دلقک دلی پر از غم داشت

               در دلِ این و آن خوشی میکاشت

ظاهری خنده رو و شاد از او

                کارو کسب هردواش کساد از او

صبح تا شام دربدر بود او

                       ساکن کوچه و گذر بود او

لودگی بود کار او با جوک

                  کرد مخفی درون او را جوک

شکوه کرد او شبی به خالق خود

                        گفت از کسری مبلغ خود

حرفهای زیاد زد آنجا

                      گفت از دردو رنجها ،زیبا

ایخدا ،خالق جهان و همه

                  تا به کِی رنج و درد سهم منه

دستی از من بگیرو راحت کن

                      کم بگو تو برو قناعت کن

خسته هستم دگر و بی پولم

                    نزد فرزندو زن چنان غولم

تو بیا بهر من خدائی کن

                         آخرکار من رهائی کن

گفت و گفت و زِ گفتنش خسته

                 دست وپای دل از غمش بسته

و دوباره به کوچه ها رفت او

             دست افشان چو نوچه ها رفت او

ناگهان دید پیرمرد مریض

                       کرد باران زمین آنجا لیز

پیرمرد مریض او را خواند

                  شانس امشب به خانۀ ما راند

تو مرا تا به درب خانه ببر

                 بخشش از من شما سپس بنگر

هرچه آن پیرمرد خواهش کرد

                     دلقک ما خلاف آن میکرد

تاکه آخر نهاد آن بیمار

              سر به راهش و رفت در پی کار

شب شدو قاصد از خدا آمد

                            در محلّه برو بیا آمد

داد زد قاصدو غضب فرمود

                     دلقکِ بی ادب ادب فرمود

گفت نالایقی و اهل خیال

                     داد خالق به تو وسیلۀ حال

نشدی همرهش و بد کردی

                 راه راحت بخود تو سد کردی

خالق ما جهانیان و جهان

                     چون بخواهد بما کند آسان

زندگی را و امر معاش

                     با وسیله بود روال معاش

او فرستاد بهر تو اسباب

                تو نکردی توجّه بودی خواب

حال دیگر دوباره روز از نو

             کی شود خوب جای سوز از نو؟

شرط آن عاقلی و هوشیاری

                    نه که بیفکری و سبکباری

تو برو بازهم عبادت کن

                   به قضای خدایت عادت کن

فرصت و قدرت و صفا از اوست

                 کار از ما و داده ها از اوست

مرد دلقک زخواب خود بیدار

              سوخت فرصت وشد از آن بیمار

عهد با خود نمودو پیمانها

                 که شود عقل حاکمش همه جا

لودگی را نهد به یکسوئی

                     با تفکّر رود به هر کوئی

کم کمک کار او شده بهتر

                       کرد با او خدا خدائی تر

خنده آمد بصورت فرزند

              همسرش گشت بهر او چون قند

روزگار است و خنده دارد ،چون

                  راه عالم رونده دارد ، چون

          هرکسی مشکل خودش دارد

           راه حلّش دهنده داند، چون

                                                 احمد یزدانی

                                         وبلاگ کوتوال خندان،احمدیزدانی از دفتر طنز کوتوال خندان

داستان عاشقی ، دلدادگی

مــــن شــــدم عـــاشق به ایّام قـدیم
بر لب مــــن روزو شـــب نام ندیــم
داستان عشق من طولانی اســــــت
میدهم من بعدهایش شرح و بســت
دل درون سینــــه ام آتشفشــــــــان
بهـــر یک دیدار حیــــران جهــــان
روزو شب کارم همه چشمـــــان او
بــوده ام در بنــــــدو در زنـــدان او
ترس و لرزو وحشتی حاکم ،عجیب
بود دوری قسمت مــــن از حبیـــب
در تن و روحـــم شــــده آتش به پا
چشم من بر او و بر لطـــف خـــــدا
از قضا روزی به راهی بود مـــــن
میگذشتم از همان ره نیـــــز هــــم
دوستـــــــانش همــــرهِ او بوده اند
آگه از عشـــــق مــن و او بوده اند
از کنـــــارم رد شــــده با یک نگـاه
کرد دنیـــــــای سفیــــدم را سیــــاه
من که ترســـان بودم از خشم نگار
دیده ام لبخنـــــد بر لبهــــــــای یار
رد شدندو من شدم شــــاه جهــــان
فارغ از بودو نبـــــود این جهــــان
شد زمستان دلـــــم مثــــل بهــــــار
یار خندیدو شدم چــــون نوبهـــــار
کیف کردم غرق خوشحالی شــــدم
لحظه لحظه بهترو عــــالی شــــدم
گـــرچه شد او دور از مـــن ظاهراً
بود نزدیکــــم به مثــــل پیرهـــــن
چند روزی فکرو ذکرم وصــــل او
حرف و کارو بارو فکرم وصـل او
یک شب از شبهای سردو پرمـلال
با پدر تعریف کردم روزو حـــــــال
گفتگوهـــا با پدر آغــــــــاز شـــــد
روی بستــــه نزدِ ایشــــان باز شد
تا سرانجام از ســــــر لطف خــــدا
گشتــــــه راضـی تا ببینــــد یار را
مشـکلی دیگــــر در این بازار بود
دختـری دیگـــــــر به پای کار بود
دختــــــــری از بستگان دیگـــــرم
در خیالــــش فکر میکرد او خـرم
فتنــــه هــــا برپا شد از او بارهــا
بهـــر وصلــــم کـــــرد او پندارهـا
جنگ کــــردم مثــــل نادرشاه مــن
تا گرفتم تخت و تاج شــــاه مــــــن
شد به پا غوغا عروسی شــد به پا
هفت روزوشب همه جــشن و صفا
کرده ام بهر رضـــــایــش کارهــــا
تاکــــه آوردم به خــــــانـه یــار را
حال سی چــل سال رفت اندر میان
مینویســم من وصیّت بر کســـــان
ای عــزیزان ای جـــــوانان گلــــم
نازنینان مهـــــرتان و منــزلـــــــم
همسر خود را خودت کن انتخــاب
هست اینجا نقطـۀ حسّــاس و ناب
گر در اینجا غفلـت از تــو سر زند
دیر یا زود اســـت شیطـان در زند
میبــــرد تــا آتـــــش دوزخ تــورا
نیست پاسخ بهـــــــر آن کار شما
کرده ای خود نیست تدبیری در آن
میشود عمــــرت جهنّــــم تو بدان
انتخاب همسـر امری خاص هست
عمر تو مثـل درخت و داس هست
داس را با دســت خود بر آن نزن
گر زدی بر پای خود تو دم مــزن
هرکه را زن دیگری کرد انتخـاب
سوخت ، راحـــت نیست خـــواب
در جهنّــــــم می کنــــد او زندگی
گــــــرچه مخفی داردو پوشیدگی
احمدیزدانی

من زمینی هستم

من زمینی هستم و از آسمانها نیستـــــم

آسمان مالِ شما، من اهلِ آنجا نیستـــــم

کِی زنم دم از مکانیکه ندیدم من به عمر

موریم در زیرِ پا ، من از بلندا نیستـــــم
احمدیزدانی