هـــرکه آمـــــد کـوه کندو نردعشقی تازه باخــت
گوش شهرماست پر، وعده شده بیش از حساب
خوش خیــالی را ببیـــن ،انگارهـــالوئیـــم مــــا
بـــس که از دودِ دلِ مــــا خـورده بسیاری کباب
ریــش را از بــس که خنـــدیدند از ته مـــا زدیم
تا تراشیـــدیم ریشِ خـود ،شروع شد پیچ وتاب
چشـــم بــرره بـوده تا شــــاید بیـــاید تکســـوار
تاکه پیـــدا شـــد براو کـــردند حمــله بی نقـــاب
چون بزرگان را بخودخواهی به خلوت رانده اند
کوه باقی ماندو شهــر از دســتِ آنهـا شد خراب
خواب میبینندو تعبیــرش یقینـــاً روشــن اســت
نیســـت تعبیـــری برایِ خـوابِ پرخور در کتاب
یــادِ آن عهــــدِقــــدیم و داستـــــانهـــــا از اُتُول
زنده با امواج شـــد از بهـــر مشتی آن ســـراب
چـــون ولائی بوده برجـــا محکمیـــم و استــوار
دیده ما را پشتِ کـــوهی در کفِ هـــرســـرکتاب
یارب این روحِ تحجُّـــر را بکُــش در ذات هــــا
تا که بردارند دست از سَـر وَبرگـــردند خـــواب
هســت دستـور از ولایت اینکه حـــرفت را بزن
دارد آزادیِ انـــدیشـــــه در ایـن دوران ثــــواب
پاکبــــازان کشـــورِ ایــران یقیــن حفظـش کننـد
نیست در مـــردان برایِ گفتـــن حق اضطـــراب
احمدیزدانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر