ابتـــدا عــــرضِ ادب بر رهبـــــــرم
نائبِ برحـــــقِّ مهــــدی، ســــرورم
شــــادباشــی بر تمـــــامِ شیعیـــــان
هـــــم مــــــرامانِ عـــزیزِ مثلِ جان
وَ سپس ،امّــا بگویم مــــن ســـخن
از ولایت ،نعمـــــتِ بر مـــــردو زن
شیعه هستم ،شادمـــان و سربلنــــد
مهـــــرِ خالق بستـه پایم چون کمند
پرچمِ مـا پرچـــــمِ آلِ عبــــــاســــت
بوی گل آرام بخش و چون دواسـت
مقصدِ ما راهِ اســــلام و خداســـــت
بنـــــدگی مـــا را دوایِ دردهــاست
ریشه دارد پرچــم مــــا شیعیـــــان
چارده خورشیــــد ،در یک آسمـان
چارده گل، باطـــراوت ،رنگ رنگ
چارده رنـــگِ دلاویـــزو قشنــــگ
چارده لبخنـــــدِ ، بر لبهــــای حق
چارده گیســـــویِ ماننــــــدِ شَبــــق
چارده چشمـــــانِ بینـــــــایِ نگــار
چارده دلبنـــــــدِ دنیـــــــایِ نــــگار
چارده خــــورشیـــــدِ برافــــروخته
چارده عاشق زِ هجــران سوختــــه
چارده زلفِ سیــــاهِ مـــوج مــــوج
چارده فـــــوّاره ی زیبـــا به اوج
چارده زنجیـــــرِ درهـــــم بافتـــــه
چارده اقلیـمِ هستــــی ســـــاختــــه
چارده نورند در یک کهـــکشــــان
چارده پروین درونِ یــک جهــــان
چارده مــــــــامـــــورِ عــــالیِ خـدا
چارده مرشد به عــــالم ، رهنمــــا
چارده رودند جــــاری در جهــــان
چــارده دروازه در یــک آستـــــان
چارده چشمه وَ جوشان در زمیــن
چارده جوینـــــد جاری بر زمیــــن
چارده گلـــــــزار با یک باغبـــــان
چارده حسّ تنـــــاور در زمــــــان
چارده گیســــــویِ درهـــم بافتـــه
چارده تِرمــــــه ، خدائی بافتــــــه
چارده گنـــــــجِ غنـــیّ و پر ثمــــر
چارده گنجینـــــه از نوعِ بشــــــــر
چارده معصـــــــومِ پاک و بی بدیل
چارده آیـــت بــــرای یـــک دلیــــل
قدرتِ حق را گــــواهی میـــدهنــــد
بر فقیران تاجِ شـــاهی میـــدهنــــد
شاکــــرندو بر شکـــوران مهـربان
هــــرکدامین چون جهانی در جهان
شیعیـــان را رهبـــــرندو رهنمـــــا
چون چراغنــــدو پر از انوارهـــــا
عـــاشـــــقِ پروردگارندو بشـــــر
پاکدامــــــن بوده ،خیــــرِ مستمـــر
راهِ معصومان ،ره و رسم خداست
راه آنــان راه ذاتِ کبـــــــریاســــت
نرگسِ این چارده گل غایب اســـت
رهبـــرمــــا نورِ چشم و نایب است
رهــروانیــــم و به حــــق امّیـــدوار
هست ایشان روزو شب در پایِ کار
مـــا ولائی بوده با او همـــرهیــــــم
دلخوش از همراهیش ،مــردِ رهیــم
بهرِ امرش ما سرو جان میــدهیــــم
هرچه فرماید به چشمان می نهیـــم
از خـــــداونــدِ تـــوانـــا خواستـــــه
جان و عمرِ او بمــــــاند ، ساختـــه
بر جهـــانِ ما نمــــــاید رهبـــــــری
بهتــــر از ایشــــان نشـــاید رهبری
تا که قرآن حاکم و حق سربلنــــــد
مانده ایران ، سربلندو بی گـــــزند.
احمدیزدانی(کوتوال)
